Tja, moeilijk hoor, ik heb er wel ervaring mee, maar zou ook zo 1, 2, 3 niet weten hoe je nou zo iets kan aanpakken. Ik begon er ook mee omdat ik er vaak over las (ik las/lees nog steeds veel fanfiction en daar kwam dat super veel voor) en me afvroeg of ik me daar echt beter door kon voelen, en dat bleek dus ook te kloppen. Het in de aandacht brengen kan er dus voor zorgen dat meer mensen er aan beginnen, maar tegelijkertijd denk ik dat je er anders toch wel op één of andere manier in aanraking mee komt.
Het idee dat veel mensen "het alleen voor de aandacht doen" helpt in ieder geval niet, het is inderdaad in veel gevallen een schreeuw om hulp, en in die zin waar, maar het maakte het voor mij extra moeilijk om het aan iemand te vertellen (terwijl ik tegelijkertijd stiekem hoopte dat iemand het zou zien) omdat ik bang was dat men mij als "aandachtzoeker" zou zien. En het is ook de reden dat ik maar half durf dit allemaal op te schrijven.
Het is toch vooral heel belangrijk dat mensen er over durven te praten denk ik, hoe langer zoiets namelijk doorsleept, hoe heftiger de beschadigingen worden. Bij mij begon het als krasjes met een stanleymes, en naar een half jaar sneed ik zo diep dat ik een ader raakte. Uiteindelijk heb ik het toen aan een vriendin durven te vertellen, maar meer onder het mom van dwaze zelfmoordpoging, wat het eigenlijk niet was, omdat ik me niet wou "aanstellen" over een "paar kleine krasjes".
Pas op! Nu volgt er nog een heel verhaal dat waarschijnlijk niet of nauwelijks interessant is, lees op eigen risico
Na er nog wat over na gedacht te hebben en de eerdere berichten wat beter te hebben gelezen, wil ik het proberen wat beter uit te leggen; zoiets begint niet zozeer om de aandacht, het is meer dat je je kut voelt (depressief dus) en niet meer weet hoe het nou verder moet. Je wilt hulp vragen aan de mensen om je heen, omdat je het alleen niet meer aankan, maar gewoon zeggen, "ik voel me kut!" levert je op zijn hoogst wat vriendelijk bedoelde opbeurende woorden op waar je weinig aan hebt. Het wordt al gauw gezien als een simpel dipje, of "puberproblemen". Bovendien is zoiets ontzettend moeilijk onder woorden te brengen ( voor mij dan in ieder geval). Soms had ik het zo moeilijk dat ik echt niet meer kon, alleen nog maar huilen en panisch heen en weer ijsberen. In mezelf snijden liet als het ware al die spanning eventjes ontsnappen, daarna kon ik er weer een tijdje tegen. Maar nog belangrijker was dat het duidelijk (lit)tekens achterliet, je kunt aan de buitenkant niet zien dat er van binnen iets mis is, maar die littekens vormden het bewijs dat het
echt was. Voor mij was het nog niet genoeg bewijs en ik ging dus nog een stapje verder, zodat ik dan eindelijk mezelf serieus genoeg kon nemen, van ja oke, er is echt iets mis met mij (ik heb het bewijs!) en dan op iemand toe te stappen en om hulp vragen.
En ja, ik hoopte dus stiekem dat iemand de krassen zou zien, niet vanwege de aandacht maar omdat het zo veel makkelijker zou zijn als ik niets hoefde uit te leggen en men er zelf achter zou komen. Dat is ook later mijn tactiek geweest als ik het moest vertellen aan mensen; gewoon mijn arm laten zien, en dan komen ze vanzelf op de juiste conclusie.
Dit alles natuurlijk gebaseerd op mijn eigen ervaringen, dus heel goed mogelijk dat ik het mis heb, maar ik denk toch dat het overgrote deel van de zelfbeschadigers het
niet zomaar voor de grap doet of omdat ze zich vervelen ofzo en er zeker wel baat aan heeft als het wat meer in de aandacht zou komen. Het is een serieus probleem, en het is echt jammer dat veel mensen die er niet of nauwelijks iets van af weten het als een soort grap behandelen (lolemo!)
